Zakon Mniszek Klarysek od Wieczystej Adoracji, zwany początkowo Franciszkankami Najświętszego Sakramentu przeszczepiła z Francji na ziemie polskie Matka Maria od Krzyża Morawska. Przybyła ona z klasztoru z Troyes z sześcioma siostrami do Poznania 2 maja 1871 r. i utworzyła pierwszy klasztor w Granowie.
Po ponad rocznym pobycie w nowym miejscu, na skutek trudności ze strony właścicieli dworku Granowskiego 24 X 1872 r. konwent Sióstr Franciszkanek N.S., liczący 12 członkiń, przeniósł się do Gniezna.
Jednak o dalszych losach wspólnoty zadecydowały wypadki polityczne związane z kulturkampfem na terenie Prus, którego celem było zniszczenie katolicyzmu i polskości. W związku z tym 30 V 1873 r. siostry otrzymały dekret Ministra Wyznań Religijnych, Oświaty i Zdrowia skazujący na wygnanie. Franciszkanki N.S. stanęły przed alternatywą powrotu do Francji lub szukania nowego schronienia na terenie innego zaboru. 16 X 1873 r. siostry otrzymały po raz czwarty i ostatni, oficjalny nakaz opuszczenia Gniezna. Podjęto decyzję o przeniesieniu do Lwowa i zakupiony tam został dom „na Rurach”, przy ulicy Ochronek 5.

19 października 1973 r. wspólnota przeżyła zakończenie nieustającej adoracji Pana Jezusa w Przenajświętszym Sakramencie uroczyście wystawionego. 26 X 1873 r. po błogosławieństwie Najświętszym Sakramentem pierwsza grupa Franciszkanek opuściła Gniezno, udając się do Iwna, majątku hr. J. Mielżyńskiego.
Ostatnia Msza św. została odprawiona w klasztorze gnieźnieńskim 30 X 1873 r., a po niej Matka Morawska wraz z towarzyszącymi jej siostrami opuściła klasztor.
s. M. Feliksa Kubel i s. M. Angela Jasińska, wyjechały do Lwowa na przełomie października i listopada, aby przygotować dom na klasztor.
17 XI 1873 r. dziesięć sióstr klauzurowych opuszczało Wielkie Księstwo Poznańskie, mając ze sobą obediencję ks. abpa M. Ledóchowskiego, który zaznaczył, że pobyt we Lwowie jest tymczasowy – ” […] dopóki Zbawiciel nasz w miłosierdziu swoim nie pozwoli Wam powrócić do waszego domu gnieźnieńskiego”.
Dnia 18 XI 1873 r. dziesięć sióstr Franciszkanek Najświętszego Sakramentu przybyło do Lwowa. Pierwsze kroki skierowały do kaplicy św. Wincentego á Paulo, by przed Najświętszym Sakramentem podziękować za szczęśliwą podróż i otrzymać błogosławieństwo. Następnie udały się do ks. arcybiskupa Franciszka Ksawerego Wierzchlejskiego, który przyjął je bardzo serdecznie i skierował słowa pełne ufności: „Tutaj, pod moją opieką, da Bóg, wzrośniecie i rozkrzewicie się szerząc cześć Przenajśw. Sakramentu.”
Późnym popołudniem siostry przybyły do przygotowanego dla nich domu. Tam czekał ks. kanonik Seweryn Morawski, który w asyście ks. W. Maryańskiego poświęcił klasztor.

Wspólnota liczyła wówczas 12 członkiń.

Do Lwowa przyjechały:
I. Przybyłe z Francji:
1. Matka Maria od Krzyża Morawska
2. s. M. Anuncjata Łada
3. s. M. Hiacynta Calin
4. s. M. Ksawera Rigau
5. s. M. Aleksa Graux
6. s. Maria od Aniołów Hoffmann
(s. M. Władysława Kochanowska wróciła do Francji w 1873 r.)

II. Siostry, które wstąpiły do zakonu w Wielkim Księstwie Poznańskim:
1. s. M. Józefa Tomczak
2. s. M. Koleta Szczawik
3. s. M. Adalberta Mejza
4. s. M. Klara Wojciechowska
5. s. M. Feliksa Kubel
6. s. M. Angela Jasińska

Dnia 10 XII 1873 r. miało miejsce poświęcenie kaplicy. Po tej uroczystości abp F. K. Wierzchlejewski obejrzał klasztor. Zaniepokojony stanem budynku, polecił poszukać innego domu na klasztor. Matka Morawska, stosując się do woli Arcypasterza, rozpoczęła nowe poszukiwania . Inspiracją do tego był również fakt, że w ciasnej kaplicy „na Rurach” nie mogli się pomieścić wszyscy, którzy pragnęli uczestniczyć w liturgii.
Dnia 1 VI 1874 r. siostry przeniosły się do nowego klasztoru. Było to tzw. Przytulisko, użyczone przez Julię Haller. Dom przy ul. Piekarskiej 45 przerobiono na klasztor. Większą jego część oddano na kaplicę . Wśród wielu trudności i prac związanych z adaptacją nowego domu do potrzeb życia zakonnego Matka Morawska miała przed sobą jasno wytyczony plan dalszego rozwoju wspólnoty. Starania Przełożonej miały na celu regulację sytuacji prawnej oraz stabilizację od strony materialnej. Tydzień po objęciu domu przy ul. Piekarskiej pisała ona w jednym z listów o projekcie budowy małego kościoła pod wezwaniem św. Józefa . Wokół nowej siedziby nie było miejsca na większą budowę . Rozpoczęto więc poszukiwania miejsca na klasztor. Matka Morawska nabyła, przez pośrednictwo hr. J. Mielżyńskiego, grunt pod budowę przy ul. Kurkowej 33 . Po otrzymaniu dokumentu zezwalającego na osiedlenie się sióstr w Galicji, Matka Maria od Krzyża przedstawiła arcybiskupowi F. K. Wierzchlejskiemu projekt budowy kościoła pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusa . Po uzyskaniu zgody Arcypasterza Matka Morawska skierowała do papieża Piusa IX prośbę o błogosławieństwo na budowę kościoła. W odpowiedzi Ojciec św. przysłał błogosławieństwo oraz złożył ofiarę.
Gromadzenie środków materialnych na budowę szło w parze z przygotowaniami do położenia kamienia węgielnego. Uroczystość ta miała miejsce 13 IX 1877 r. Przewodniczył jej nuncjusz apostolski w Wiedniu, Ludwik Jacobini. Pergamin wmurowany w kamień węgielny podawał wyraźnie motywy rozpoczęcia budowy: „W imię Przenajśw. Trójcy Amen Pobłogosławiony i położony dziś został kamień ten węgielny kościoła pod wezwaniem Najśw. Serca Jezusa z pobożnych składek wiernych, dla ubłagania miłosierdzia Bożego, dla okazania miłości wobec tegoż Najśw. Serca Boskiego Zbawiciela, dla szerzenia czci Najśw. Sakramentu Eucharystii, który ma się w tym kościele wystawiać wiecznie przez dzień i noc pod strażą Sióstr III Zakonu św. Franciszka Serafickiego . […] ponieważ dotychczas zamieszkiwały bardzo ciasne domy, w których nie mogło się przecież znaleźć odpowiednie miejsce dla wystawienia Najświętszego Sakramentu, podjęły się w Imię Pana tej budowy, aby wznieść tron godny ich Boskiego Oblubieńca.”
Plan budowy sporządził lwowski architekt J. Zachariewicz. Rozpoczęta budowa postępowała szybko. W październiku 1880 r. siostry przeprowadziły się do nowo powstałej części klasztoru . Początkowo adoracja odbywała się w pomieszczeniu przeznaczonym na rozmównicę. Była to tymczasowa kaplica przy ul. Kurkowej. Gdy stanęły mury kościoła, nieustającą adorację przeniesiono do kaplicy św. Franciszka. Prace przy budowie kościoła trwały jeszcze sześć lat. Fundusze pochodziły ze składek oraz z kwesty. Dnia 29 IX 1889 r. konsekrowany został kościół pod wezwaniem Najświętszego Serca Jezusowego. Uroczystościom przewodniczył nuncjusz apostolski – abp Alojzy Galimbertii.

W latach osiemdziesiątych XIX w. zgromadzenie franciszkanek, mając zapewniony byt prawno-materialny oraz wystarczającą liczbę członkiń dojrzało w swych możliwościach do zakładania nowych domów. Okoliczności powiązania Franciszkanek N.S. z archidiecezją lwowską zadecydowały o tym, że pierwsze ich domy powstały na terenie Cesarstwa Austriackiego.

Pierwszą chronologicznie fundacją był klasztor w Mariborze (Marburg). Franciszkanki ze Lwowa przybyły tu w 1893 r., a w następnym roku wraz z uzyskaniem dekretu erekcyjnego rozpoczęły wieczystą adorację. Niestety historia klasztoru mariborskiego była krótka. Likwidacja domu nastąpiła w 1902 r.

Drugi klasztor na terenie Austrii powstał w Wiedniu w 1898 r. Dwa lata później siedmioosobowa grupa sióstr lwowskich zapoczątkowała tam wieczystą adorację. Konwent wiedeński cieszył się pomyślnym rozwojem. Jego misja adoracyjna nie została przerwana nawet podczas minionych wojen światowych.

Z kolei w 1908 r. Franciszkanki N.S. osiedliły się w Pradze czeskiej. Stamtąd siostry przeniosły się w 1921 r. do Gniezna, a w 1925 r. do Bydgoszczy.

Dwa lata po założeniu klasztoru w Pradze pojawiła się możliwość założenia nowej fundacji na terenie zaboru austriackiego. Propozycja wyszła od sióstr kapucynek z Kęt w diecezji krakowskiej. Kapucynki zmuszone sytuacją w jakiej się znalazły, prosiły o wcielenie do zakonu Franciszkanek N.S. Akt inkorporacji z 10 stycznia 1910r. dał początek nowemu klasztorowi franciszkanek.

Wyżej omówione fundacje były dziełem klasztoru lwowskiego. Te z kolei dały początek kolejnym fundacjom w Polsce i poza jej granicami, nawet na odległych kontynentach.

Skip to content